Mayıs ne güzel aydır. Dünyanın büyük bir bölümünde gençler, özellikle üniversite gençliği, Filistin için, insanlık için ayaktalar.

68 gençlik hareketlerini çağrıştırıyorlar. Çiçek gibi gençler.

Diğer yandan Mayıs ne ağır bir aydır, darağacında üç fidan... Üç çiçek 6 Mayıs 1972. Deniz, Yusuf, Hüseyin ve sonra nice nice fidanlar. Ya dar ağacında ya işkencede onurları ve bilinçleri değil ama bedenleri toprağa verildiler.

Bir tuhaf kişi, birkaç gün önce "tarikatlar olmasa ülke çöker" demiş, halt etmiş ama bu sözü ona nasıl bir durum söyletmiş olabilir diye düşündüm.

Özellikle yetmişli yıllardan başlayarak belki çoğunuz görmediniz ama gençliğin yurtsever olmasının önü kesildi.

 Eğitim yoluyla, medya aracılığıyla, açıktan tehditle, zorla ve her türlü dezenformasyonla ve sonunda özellikle on iki Eylül 1980’den başlayarak fiziki uygulamalarda dahil hiç bir iktidar gençlerin yurtsever olması için özel bir çaba sarf etmediği gibi gençlerimizin batıya özenmesini teşvik ettiler. Uyuşturucuya savrulmasına, cemaatlere yönelmesine, lümpenleşmesine, popçu, topçu ya da mafya özentisi olmasına çanak tuttular. Aman politize olmasınlar da ne olurlarsa olsunlar dendi.

Bugün gerçekten ortada ciddi ciddi okuyan, ülkesini derinden ve bilinçle seven ve ülkesinin geleceği için çırpınan kaç yurtsever genç görebilirsiniz?

Bugün 15-40 yaş arası gençlerimizin temel motivasyonu, esas yönelimi nedir sizce?
Bu ülkeden çıkarak hayatını hiç tanımadığı ülkelerde sürdürme isteği nedir?

Bu soruları kendi kendimize, birbirimize sormaktan korkmayalım artık. Elbette aileden ve tarihsel kültürümüzün kalıtımı olarak bir refleksimiz var. Zülfü yare dokunan olursa sessiz kalmayız ama bu ete kemiğe bürünmezse saman alevi gibi olur.

Yani yetmişlerden bugüne dumura uğrattığınız, aşındırdığınız, yanlış yönlendirdiğiniz ve astığınız gençler bugün, ülke sosyolojisinde büyük bir boşluk gibiler.

Derinliği olan, kendini çelikten disiplinle yetiştiren, yepyeni ve ileri bilinçle donanmış, yurtsever gençlerimiz nerede?

Ahmet ATILMIŞ | 06.05.2024