“Kimsenin yaptığı kimsenin yanına kalmaz" derdi rahmetli annem. O bunu daha çok mistik bir ruh haliyle dile getirir "mahşerde de olsa hak yerini bulur" derdi...

63 yaşını geride bıraktım. Türkiye'de ve dünyada çok fazla hak ihlali gördüm, duydum.

Haksızlığa uğrayan, hakkını arayan, haksızlığı kınayan, protesto eden birçok insan gördüm ama son 50 yıldır Türkiye'de ve dünyada ekonomik, sosyal, siyasal, askeri ve kültürel alanda yapılan haksızlıkların önüne esasen geçilebildiğine tanık olmadık. Elbette bireysel hak arayışları, bazı örgütsel atraksiyonlar, tepkiler olmuştur ama ne tek tek bireylerin ne toplulukların ne de mazlum milletlerin uğradığı haksızlıkların muhataplarından hesabı sorulabilmiş değildir.

Bu durum derin umutsuzluklar büyüttüğü gibi derin korkularda yaratmaktadır. Son Filistin yanlısı esasen öğrenci eylemleri de olmasaydı bütün insanlığın pasifize olmakta ne kadar diplere gerilediğini düşünecektik. Elbette sarı yelekliler, İsrail'in muhalif yurttaşları. Afrika'dan Fransız Emperyalizmini kovan Burkina Faso, Mali ve Nijer halkı yüreğinize serpilen sudur...

Amerika'daki kızıl derili ve zenci katliamlarının hesabı ne zaman görülür bilmiyorum. Fırınlarda yakılan yahudilerin, yahudilerin katlettiği Gazzelilerin Filistinlilerin, Vietnam’ın, Kamboçya’nın, Türkiyeli devrimcilerin, Sri Lankalı devrimcilerin, Perulu devrimcilerin diğer tüm haksızlığa uğrayan ve bu durumdan kurtulmaya çalışan yiğit halkların hesabı ne zaman görülecek?
Çoğumuz gündelik şeyler yaşayıp ölüyoruz.
İnsanlık akan bir nehirse eğer, kiri-pisi kabul eder mi?
Ne zaman arınır, durulur?

Elbette toplumların tarihi bireyin tarihinin hızıyla aynı değildir, şahsen ben, sonsuza kadar umudumu koruyacağım…

Ne var ki, bu konulara aklım ereli, canımın yangısı hiç eksilmiyor.

Ahmet ATILMIŞ | 18.05.2024