Filistin, Gazze; hatırladığım elli yıldır orantısız bir güçle savaşıyor...

Gelinen noktada artık can çekişiyor. Dünyanın gözü önünde, ulaşım ve iletişimin bu denli geliştiği  çağda adeta canlı yayında bir halkın topluca yok edildiğini izliyoruz!..

Okuduğum romanlardaki,  şiirlerdeki, izlediğim filmlerin, dinlediğim masalların hiç birinde bu kadar acımasızlık, bu kadar kötülük, bu kadar korkaklık yoktu. Benim için birçok kavram anlamını yitirdi...

İnsanlık bir parçası yanarken, eli yanarken örneğin, gözü yanarken, böbreği vs. yanarken kendi yangınını söndüremiyor. Çaresizlik değil bu. Pis dengeler, ekonomik dengeler, siyasi dengeler, askeri dengeler yani hesaplar... İnsan kendi bedeni yanarken bile denge hesabı yapar mı?
Yaparmış meğer...

Bu zaten ikisi de boğulacak ayı ve yavrusunun hikayesine benziyor. Bir gün bir ayı ve yavrusunun bulunduğu alanda sel baskını yaşanıyor. Anne ayı sular alt çenesine gelinceye kadar yavrusunu başının üstünde tutuyor ancak sular üst çeneye ulaşınca ayı yavrusunu ayağının altına alıyor kendisi bir kaç dakika daha fazla yaşamak adına, belki de kurtulurum umuduyla. Ayı bu ya sel sularının çok büyük olduğunu, yavrusunu ayağının altına almasının ona bir dakika bile tanımayacağını kestiremiyor. Ona sarılarak birlikte olmak varken, bir nefes yaşamak adına yavrusunu ayağının altına alıyor. İnsanlık artık bu duruma gelmemiştir demek istiyorum ama gözlerimi, bilincimi, yüreğimi Gazze’den alamıyorum. Gazze’yi tanımam, hiç Gazzeli tanımadım ama Gazze’de ölenler hemcinslerimiz, masum olan hem cinslerimiz, çocuk hemcinslerimiz... Ömrüm kendi çapında haksızlık, adaletsizlik, vicdansızlık, ahlaksızlık ve cehaletle mücadeleyle geçti ama görünen o ki ben ve benim gibiler başaramadık . İnsanlığımdan utanıyorum!..


Ahmet ATILMIŞ | 26.07.2025 – aatilmis@hotmail.com