Ne dertli bir ülkeyiz...
Topluca ne büyük sorunlar yaşıyoruz.
Tek tek ne büyük trajediler ne büyük acılar!

Olup bitenler karşısında her kes kendine göre bir gerekçe buluyor. Herkes kendine göre yorumluyor olup bitenleri.

Bir taksicinin yolda üşümesin diye aldığı genç, şoförü öldürüp gasp ediyor.

Bu gençleri böylesine canavarlaştıran nedenlere kafa yormak zor geliyor çoğumuza.

Olan gariban şoföre ve ailesine oluyor. Ateş düştüğü yeri yakıyor.

Diyarbakırlı Ramazan hoca belli ki fikirleriyle dindar olmayan ama dinci olan birilerinin fincancı katırlarını ürkütmüş. Bir başka canavar, Ramazan hocayı katlediyor. O canavarında hangi bataklıkta yetiştiğine kafa yormadan, Ramazan hocaya rahmet dileyip geçiyoruz. Başımıza gelen felaket ne kadar büyük olursa olsun, ondan daha da büyük bir felaketi örnek gösterip, şükrediyoruz.

Bizde ekonomi çok kötü, insanlarımız yokluk - yoksulluk çekiyor dendiğinde, yemen Somali olmadığınıza şükrediyoruz. Terör var nereye gidiyoruz, ne oluyoruz?
Dendiğinde şükür iyi ki Gazze değiliz diyoruz.

Her şeyin üstünü kapatıyoruz. Ama aslında deve kuşu misali büyük toplumsal çürümeyi görmüyoruz maalesef.

Görenleri de taşlıyoruz. O nedenle eğitim dibe doğru yol alıyor. O nedenle ekonomi dibin dibine gidiyor. O nedenle çoğunluk içi boş bir kendini beğenmişlik taslayarak yaşıyoruz.

Oysa keçeyi suya atmışız, çıkan yeri taşlıyoruz…

Elbette beterin beteri var ama neden hep beter bize ve bizim gibi ülkelere kısmet oluyor da İsviçre’ye, Hollanda’ya vs. olmuyor. Neden kendi yurdunda gelecek görmeyip batıya kaçıyor gençlerimiz?

Neden bu kadar dolup taşıyor hastanelerimiz?

Elbette her soruya kader deyip geçebilirsiniz.

Ya da

Diyeceksiniz ki; Ne yapalım, sorunlar büyük, biz zayıfız!

Güçlenmek için ne yapmalı diye sormadan konuyu kapatırız. Aslında konu her kapandığında biz, birey olarak ta, toplum olarak ta bir tık daha gerileriz diye düşünüyorum.

Ahmet ATILMIŞ | 02.02.2024